3- Van het laagste punt ter wereld naar de hoogste berg ter wereld

In Jordanië ligt het laagste punt ter wereld - in Nepal de hoogste berg ter wereld - 

Bleef na de Himalaya: Kathmandu – Baktapur – Phokara – Chitwan over:

Mijn laatste blog van Nepal..

Na de Himalaya verbleef ik een (was)dag in Kathmandu waarbij de drukte me om de oren vloog! Dat ik het Kathmandu waarschijnlijk nooit meer zo leeg zou ervaren als ik deed voor mijn vertrek gezien de pandemie – en het inherente gebrek aan toeristen- maar daarbij het Dashin festival, is een heel bizar gevoel. In het normaal drukste gedeelte van Kathmandu waar je over de koppen zou kunnen lopen, liep letterlijk een verdwaalde Nepalees die niet mocht deelnemen aan het festival omdat hij in rouw was (als ze het afgelopen jaar iemand zijn verloren) én ik! Uit alle winkels kwamen ze naar voren om die ene toerist dan maar wat te verkopen want in hun ogen zijn toeristen heel erg rijk. Nouja goed, in verhouding met hen zijn we ook rijk om eerlijk te zijn.

Kathmandu staat op veel plekken beschreven als een plek die je zo snel mogelijk moet verlaten gezien de drukte en omdat er andere steden zijn die meer te bieden hebben, maar wat ben ik het hiermee oneens! Des te langer ik in Kathmandu bleef des te meer voelde het als thuis! De drukte van de straten, de vele beveiligers en politie die je keer op keer tegen komt, maar ook de verkopers die je leert kennen en waar je af en toe – voor ons relatief goedkope- souvenirs koopt die je normaal niet zou kopen om hun een hart onder de riem te steken. De niet opdringerige, wel vragende, maar altijd lachende bevolking!

In Kathmandu zelf liggen enkele prachtige tempels die ik nog niet bezocht had en naast Kathmandu ligt het authentieke, nog niet toeristische autovrije stadje, Baktapur.

Met – wederom-  hulp van mijn hotelmanager kreeg ik een chauffeur voor de hele dag tegen de schappelijke prijs van 4000NR (wat overeenkomt met ongeveer 28 Euro) en reed ik naar de grootste tempel ter wereld; Boudhanath tempel, een wereld Unesco erfgoed terrein van het Hindoeïsme; de Pashaputinath tempel en eindigde ik mijn dag in Baktapur.

          KATHMANDU - Boudhanath Tempel

Na mijn – zoals elke dag in Kathmandu- Indiaas ontbijt stond mijn chauffeur klaar en reden we naar de Boudhanath tempel. Ik had een tempel ergens achteraf aan de rand van de stad verwacht maar keek mijn ogen uit toen ik aan de doorgaande drukke, met stroomkabels versierde weg, een smalle poort zag die gold als ingang en vanwaar ik de tempel al kon zien liggen. Ik betaalde 400NR entree en liep naar binnen waar je ongelooflijk maar waar direct de drukte van de stad vergat. Wat was deze tempel indrukwekkend groot! Ik zag om me heen veel Nepalezen druk in de weer met oranje bloemen die ze uitdeelden en vervolgens gebruikten om delen van de tempel mee te versieren. Ze haalden de bloemen van de steeltjes en legden deze met de bloem gericht naar de verschillende Goden die ze aanbaden, spraken vervolgens een gebed al dan niet in stilte liepen door – met de klok mee- waarbij ze met hun rechterhand aan de mini mani’s draaiden die aan alle zijden van de tempel hingen.

Op een gegeven moment keek ik jongen mij aan en wenkte me dat ik mee moest komen. Ik zag dat hij een soort wit massieve blokje in de vorm van een staande driehoek van een reling pakte en die in mijn handen drukte. Hij had stevig de pas erin en ik moest bijna rennen om hem bij te houden – later zou me duidelijk worden waarom…- Het terrein dat ik opgelopen was en waar ik entree betaald had bleek groter te zijn dan ik dacht en omvatte een hele leefwijk met winkels, kloosters en scholen. Hij nam me mee naar een soort Hindoeïstische binnentuin met in het midden de Hindoeïstische God. Hij nam me mee naar een bak waar een vuur in gebrand had, drukte een tika van as op mijn gezicht en pakte een witte sjaal van het hekwerk die hij om mijn nek drapeerde. We liepen langs de verschillende standbeelden van Goden waarbij hij me liet zien hoe ze geëerd worden en gaf mij de mogelijkheid dat ook te doen. Hij gebaarde na een tijdje naar het witte blokje dat ik nog in mijn hand hield en ik zag dat we aangekomen waren bij een standbeeld met daaronder een soort relingen waarop wel duizenden van deze blokjes stonden en zette de mijne erbij waar we de ronde in de binnentuin afrondde nadat we voor de laatste keer in deze binnentuin onze dankbaarheid toonden aan de Goden.

Hij rende door – met mij in zijn kielzog- en we kwamen via allerlei drukke steegjes uit bij een verstopt klooster waarbij hij me als – Dalai- deel liet nemen aan een gebedsritueel en mij foto’s liet maken op plekken waar dat normaal niet toegestaan is. Zo liepen we vijf tempels af en sloten de tour á la Speedy Gonzalez af bovenop een tempel met zicht op de Boudhanath.

Dat hij geld zou verlangen was me wel duidelijk, alleen het bedrag had ik nog niet scherp. Hij vroeg uiteindelijk 4000NR, dat ik weigerde te betalen. Een faire prijs was ik best bereid te betalen, maar dan hadden we het over uiterlijk 1500NR die ik hem uiteindelijk gaf.

Ik liep terug naar de Boudhanath tempel waar ik in een van de omliggende terrassen (een van de hoogste wel) ging zitten om van het uitzicht te genieten en eens even te laten bezinken wat ik nou net eigenlijk meegemaakt had! Ik besloot na te vragen hoe dat eigenlijk geregeld is met toeristen en het rondleiden voor -vooraf- onbekende prijzen. Dit bleek illegaal te dus alie illegalie had mij weliswaar een onvergetelijke dag bezorgd zo in deze festivaltijd maar had mijn geld niet mogen vragen!

Ik kocht een zak met selroti, een soort grote donut gemaakt van oliebollendeeg die gefrituurd is en gegeten wordt tijdens de festivaltijd en besloot iedereen die om geld vroeg een selroti te geven. Toch bijzonder dat ze die dan soms niet wilden terwijl ze zo’n honger hadden?!

Na een enerverende beleving van het einde van Daishin (en het begin van het lichtfestival) ging ik op zoek naar mijn chauffeur die me naar de Pashupatinathtempel bracht. Dat het op de lijst van Unesco stond was te lezen op het hekwerk om het enorme terrein van deze Hindoeïstische tempel(s). Mijn chauffeur vertelde me dat hij hier mee zou gaan omdat hij graag naar de tempel wilde waarvan geloofd wordt dat iedereen die hem bezoekt spiritueel gereinigd wordt.

          KATHMANDU- Pashupatinath tempel

Ik moest 1000NR betalen voor het onderhoud van het terrein (terwijl mijn chauffeur gratis binnen mocht als Hindoestaanse Nepalees) waarna we met de auto het terrein op reden. Onbeschrijflijk hoe groot dit complex is! Het woord onbeschrijflijk zou ik niet moeten gebruiken want toen wist ik nog niet wat ik ging zien. We liepen richting het centrum waarbij er langs de oever van de rivier die midden door het terrein loop, overal mannen zaten, - al dan niet hun gezicht helemaal gekleurd met felle kleuren- die mijn hand wilden lezen. Ik besloot door te lopen toen mijn chauffeur in gebrekkig Engels vertelde dat de vierkanten die langs de oever stonden gebruikt werden voor crematies.

Crematies? Hoe dan, want voor de beeldvorming, het was een groot vierkanten blok langs de oever van de rivier. Geen ruimten erin of erop. Hij vertelde me dat de lijken op het vierkant gelegd werden, aangestoken werden en als het lichaam verbrand was de as in de rivier geveegd werd; wat ik letterlijk aan de overkant zag gebeuren! Lichtelijk shocked liepen we verder richting de enorme tempelcomplexen toen het bij een brug best wel druk was. Ik zag mensen over de reling gebogen staan en mijn chauffeur wees me een plaats aan om te zitten; met het zicht op de overkant van de rivier. De grote vierkanten blokken waarvan ze er één aan het versieren waren en een bodem legden van gedroogd gras. Ik keek naar de mensen aan de overkant en zag tot mijn verbazing een lichaam liggen, net naast de plek die ze aan het optuigen waren. Vervolgens kwamen er via de trappen mannen die een tweede-, een derde-, een vierde- en na een tijdje een vijfde lichaam brachten. Allemaal op een soort brancard van bamboe waarbij het lichaam strak ingepakt was in witte doeken met daaroverheen een oranje dunne doek.

We bleven kijken en ik zag dat de crematieplaats opgetuigd was en de familie zich in die richting bewoog. Het slappe lichaam werd van de bamboebrancard gehaald en er werd geprobeerd het lichaam in het midden van het vierkant te leggen waarbij de – wat later bleek- man bijna dubbelgevouwen werd. De man werd neergelegd waarbij de oranje en witte doeken verwijderd werden en het lichaam zichtbaar werd. Vervolgens werd het bedekt met een soort stro. De familie huilde en schreeuwde, de toeschouwers op de brug keken nieuwsgierig en met voorovergebogen lichaam naar de voorbereidingen ter crematie en voor mij – aan de overkant van de rivier- liepen apen tikkertje met elkaar te spelen en kwam er een Indiase rockster voor me staan die bezig was met een fotoshoot voor – wat leek- zijn nieuwe album. Wat een onbeschrijflijk schouwspel waarbij er zoveel emoties en gevoelens kwamen kijken dat ik nauwelijks kon geloven dat dit allemaal op hetzelfde moment gebeurde. Er kwam een man met een fakkel die het stro aan begon te steken en vervolgens de crematie startte. Dikke wolken grijze rook en vuur moeten bij die Indiase rockster op de foto’s hebben gestaan.

We liepen verder en kwamen uit bij een Sadhu Baba. Een Sadu Baba is een hindoeistische asceet die de eerste drie levensdoelen; rijkdom- plezier- juist handelen, heeft opgegeven. Hij is volledig toegewijd aan het behalen van spirituele bevrijding. In Sri Lanka betekent het woord Saddhoe (sádhu): het is goed, ik ben er blij mee. Een Sadhu Baba is een man die zijn gezicht in verschillende kleuren geverfd heeft. Ik zag hem in een kleine tempel waarna we in gesprek raakten en hij me een tika gaf. In de oranje kleur die niet zo goed matchte bij mijn outfit maar die me een geweldig gevoel gaf. De apen klommen over de tempels en ondanks dat ook dit terrein midden in de stad ligt heerst er een overweldigende kalmte en rust. Ik gaf hem een kleinigheid aan geld als bedankje waarna mijn chauffeur me mee nam naar Baktapur. Onderweg aten we een selroti waar hij heel blij van werd. Ik vond het meer een droge, smakeloze, anders gevormde oliebol, maargoed smaken verschillen.

          BAKTAPUR

Baktapur is geen toeristen gewend. Maar toeristen staan gelijk aan geld en dus liep ik voor welgeteld één minuut alleen totdat ik mijn eerste begeleider had die voor heel weinig geld me wilde rondleiden. Ik wilde dat niet want dan moet ik zo hard mijn best doen om -teveel- details te horen over tempels waarvan ik de naam niet eens kan uitspreken en dus zei ik ‘nee, bedankt’. Denkende dat het aan het geld lag (10€ die ik er niet aan uit wilde geven) kreeg ik de wijze woorden te horen dat ik ‘toch een plastic kaart had waar gewoon geld op staat’ met een beschrijving naar een ATM. – Dat er ook geld op zo’n kaart moet komen leek irrelevant te zijn-. Na de eerste weigering kreeg ik de volgende gids en na hem nog vier, totdat mijn chauffeur toch besloot om mee door het stadje te lopen en de betaalde begeleidingsopties eindigden.

Het stadje is geteisterd door de aardbeving van 2015 maar alle stukken worden letterlijk aan elkaar gelijmd om in oorspronkelijke staat te herstellen. Tegelijkertijd is dit stadje ook het toonbeeld van aardewerk potten en sta ik elke keer weer versteld van het handwerk dat ze hier doen. Rijst drogen -midden in de stad om het vervolgens bij elkaar te harken-. Pottenbakken, mandala’s schilderen maar ook het met de hand bewerken van hout tot in de fijnste details!

Mijn chauffeur kreeg ook de smaak van het fotograferen te pakken en na een lunch met allerlei gefrituurde hapjes – altijd weer een verrassing wat je krijgt!- maakten we de laatste foto’s van elkaar bij tempels en ging ik vervolgens moe maar voldaan terug naar Kathmandu om erachter te komen dat ik in Baktapur gewoon gefotobombed ben door een duif!!

          PHOKARA

Na mijn wasdag in het inmiddels geliefde Kathmandu besloot ik met een volle backpack vol schone was – serieus hoe dan met koud water en een emmer; ik denk zelfs dat mijn machientje het zwaar met mijn wandelkleding had gehad?!- de toeristenbus te nemen naar Phokara. De toeristenbus die duurder is dan de lokale bus maar van meer gemakken voorzien is, alsdus mijn ticket. Zelfs free- wifi! Ik was benieuwd of dat via de hotspot van de bestuurder zou verlopen maar besloot me te laten verrassen. Ik kreeg een getekende kaart om naar het busstation te lopen van mijn hotelmanager, bijna personal planner om eerlijk te zijn, en om 0520 uur ging mijn wekker. Backpack en rugzak mee en 15 minuten stappen. – Als de getekende kaart een match was geweest met de werkelijkheid, maar wat is reizen zonder avontuur toch?-. Na een half uur kwam ik aan bij het busstation, wat ik overigens niet als zodanig herkende! De bussen staan achter elkaar langs de kant van de weg #busstation.

Het straatbeeld

Overal op straat waren ze bezig met de restanten van het festival van gisteravond op te ruimen – het was 0600 uur!- en tegelijkertijd werden de voorbereidingen getroffen voor de festivaldag van die dag. Overal op de stoep en langs de straat stonden en zaten mensen bloemenkransen te rijgen van de typische oranje bloemen waarmee huizen, honden, mensen en zelfs auto’s en motoren versierd worden. Honden die over straat liepen hadden een ‘tika’ op hun voorhoofd en de straat werd steeds drukker met Nepalese reizigers die – net als ik- met de toeristenbus wilde om hun familieleden in de dorpen op te zoeken.

Wat je veel ziet is dat mensen een kamer huren in Kathmandu voor ongeveer 150€ per maand en werken in Kathmandu om geld te verdienen voor hun familieleden en één keer in de 2 á 3 maanden naar hun ‘village’ gaan om hun familie te bezoeken en het geld te geven aan de familieleden die het nodig hebben.

Ik was op tijd en had plaats genomen op de eerste rij aan de rechterkant van de bus (de rechterkant was me aangeraden door mijn chauffeur in Baktapur in verband met het uitzicht op de bergen vs de berg aan de zijkant van de weg ) en besloot maar eens te kijken hoe dat werkte met die free-wifi. Misschien kon ik mijn blog wel bijwerken en wat updates uploaden.  Ha-ha-ha-ha bleek later….

Ik zat in de verkeerde bus – nee, niet mijn fout- en kon verplaatsen naar een – net zo oranje bus met over de volle breedte van de voorruit “Tourist” erop geschreven en mocht plaats nemen op de laatste rij. Rechts zat een stang waarachter het gordijn hing en boven me hing een ventilator, zo eentje als je vroeger bij de Expo kon kopen, beiden zou ik nog veel zou zien tijdens de reis.

160 Km van Kathmandu naar Pokhara maar misschien kan ik het beter benaderen als dagtrip. Ik zou er namelijk 8 uur over doen! Er is één hoofdweg maar die bevat net zoveel kuilen gevuld met losse stenen als gladde stukken wegdek. De kuilen zijn zo diep dat ik soms het gevoel had dat ik in het vliegtuig zat – ook zo opgevouwen dat ik eigenlijk geen gordel nodig had en die er toch niet was- maar voornamelijk omdat de kuilen zo vaak het loskomen van mijn stoel veroorzaakten dat ik uiteindelijk ben gestopt met het tellen hoe vaak ik die reling en zelfs de ventilator gekopt heb. Het zal voor zich spreken dat wifi niet aanwezig was en dat er los van de drempels ook geen plek was om de laptop open te klappen dus dat gaf me de kans om te genieten van het uitzicht op de rijstvelden en de taferelen omtrent het festival, Tihar. Een typisch voorbeeld waren de schommels die van tientallen meters hoge bamboe gemaakt zijn en overal langs de kant van de weg open terrein sierde en kinderen meters hoog lieten schommelen.  

Tihar

Phokara is een stadje om verliefd op te worden. Wat een sfeer, de mensen, het klimaat, het meer met het uitzicht op de Everest- en Annapurnarange en vooral het eten. Wat een eetparadijs!! Phokara is druk en tegelijkertijd ontzettend rustig. Langs het meer loopt een soort van boulevard waarop mensen in deze festivaltijd in hun meest mooie – overwegende rode- kleren lopen. De eettentjes langs de boulevard variëren van luxe tentjes iets naar achteren gelegen of authentieke Nepalese tentjes met een bbq met lokale specialiteiten waaronder hot punch rum – wat goed schijnt te zijn tegen verkoudheid (voor 400NR // ongeveer 3€)

De sfeer is fantastisch hier en ondanks het gebrek aan toerisme is het hele stadje volgeboekt met families die samen Tihar vieren. Het vieren van het Tiharfestival uit zich door uitbundig zingen en dansen op straat waarbij het woord schaamte niet bestaat en iedereen elkaar aanmoedigt. Ook worden er voor elke winkel of huis kunstwerken op straat gemaakt met gekleurd meel dat op straat geplakt wordt met een soort verf eronder. Pauwen, kransen, sterren; het ziet er allemaal fantastisch uit maar nog mooier is het om te zien met welke zorg iedereen de straat versiert, er rituelen uitgevoerd worden bij de kunstwerken en er vervolgens eten en geld bijgelegd worden.

De dagen hier vliegen voorbij en ondanks dat ik hier eigenlijk maar 1 of 2 nachten wilde blijven heeft de vibe me te pakken. Oké en een parasitaire of bacteriële infectie.. iets met al het straateten willen proberen. Nouja goed, what’s life without a risk – en nee, zo dacht ik er op het moment niet over…!-

Ik besloot toch dat die World Peace Pagoda boven op de berg een must see was (als één van de acht in de wereld) en dus besloot ik  de tocht van 20 km te wagen. 2 Uur heen en 2 uur terug naar 1100 meter hoogte moest te doen zijn na die trekking in de Himalaya! Ja, of toch niet.. met algehele malaise stond ik dan te kijken bij die World Peace Pagoda waarvoor er overigens geen routebordjes zijn opgehangen. Op de heenweg kwam de ene na de andere taxi zich aanbieden, maar op de terugweg was er, zoals dat dan is, uiteraard in de verste velden geen taxi te bekennen. Met een fotoshoot met Nepalezen tussendoor – waarbij het resultaat niet charmant geweest kán zijn- liep ik één uur naar beneden toen ik een taxi vond. Niet mijn stijl maar de dagen erna zouden bewijzen dat die taxi misschien niet zo’n slecht idee was.

Ik stelde mijn planning bij en besloot uit te zieken in Phokara, er waren tenslotte slechtere bestemmingen dan dit paradijs. Bij de plaatselijke apotheek kreeg ik vier medicijnen waaronder antibiotica voor de prijs van €3,00. Toegegeven, ik nam er 4x ORS bij voor 7 cent per zakje.. ongelooflijk hé als je dan bedenkt dat een wc-rol een kleine Euro kost. Ik besloot de dagen erna niet naar Bandipur te reizen, waar ik eigenlijk graag naartoe was gegaan. Maar uren in een lokale bus om vervolgens 5 km een berg op te klimmen voor een dagtrip leek mein de huidige staat niet bijzonder slim en dus besloot ik mijn verblijf te verlengen en in Phokare te blijven om aan te sterken.

Het duurde tot de laatste dag van mijn antibioticakuur, maar na 5 dagen was ik weer ‘het vrouwtje’ en had ik nog één dag te gaan in Phokara vóór mijn geplande vertrek naar de jungle in Chitwan. In de tussentijd zou ik nog naar Bandipur gaan, maar die lokale busrit gunde ik de medereizigers niet.

Die verrekte Moviegarden had nog niks laten horen. De Moviegarden waar ik zo ontzettend graag een film wilde kijken. De Moviegarden dat een samenwerkingsverband is tussen Nepal en Engeland en waarbij er op een heuvel in een tuin met allerlei verhogingen -dat er ontzettend romantisch en gemoedelijk uitziet- en cocktails verkoopt tijdens de film. Wat wil je nog meer toch?? Ik kreeg echter te horen dat ze vanwege de pandemie gesloten waren en dat ze na Tihar de tuin wilden opruimen om vervolgens open te gaan en dat ze probeerden dat op 9 november geregeld te hebben. Het was echter 9 november en ik had nog niets gehoord dus besloot ik naar de Moviegarden te gaan om navraag te doen. Wat ik niet vond waren personen, wat ik wel vond was een bezem. Een bezem zijn dunne takken hout, samengebonden aan de onderkant waardoor je een soort halve bezemsteel hebt waar heksen in tekenfilms op vliegen, maar dan zonder het stuk waar ze op zitten. Volg je nog?

Ik besloot onkruid te gaan wieden en de Moviegarden een handje te helpen zodat ze sneller open konden gaan (en geld konden verdienen) nu er zoveel -Nepalese- toeristen zijn vanwege het festival. De een na de andere kwam voorbij om te vragen of ze alweer open gingen waarop ik dan zei: “uhm I don’t know, I don’t work here” met een bezem in mijn hand!

Uiteindelijk zag ik een jongen staan onder het doek. Hij keek voor ongeveer 45 minuten waarna hij vroeg of hij me mocht helpen. Een 14-jarige jongen met wie ik de meest fascinerende gesprekken voerde over zoveel aspecten van het leven terwijl we onkruid wiedden en alles schoon veegden. Uiteindelijk kocht ik twee appelsap en chips om te proosten op ons gedane werk waar we in het donker van genoten. Naja ik geloof dat hij de de appelsap wel kon waarderen maar bij de chips zei hij dat ze naar niks smaakten wat ik ook wel kon begrijpen als je altijd gekruid en pittig eet en dan naturel chips voorgeschoteld krijgt! We namen afscheid waarbij hij om 50NR vroeg voor zijn tante. Uiteindelijk gaf ik hem 1000NR voor hem en 1000NR voor zijn tante waarbij hij zijn handen dubbelvouwde voor zijn borst en me bedankte met de woorden dat ik voor hem een God was. Ongelooflijk wat een verschillen er zijn in de wereld. Ik hoop van harte dat hij ooit scientist wordt, wat hij wilt worden!

Ik kreeg in de avond een app van de Moviegarden met duizend maal dank uitvoeriger beschreven en hun excuses dat ze technische problemen hadden en nog niet open konden gaan. Ze hadden een t-shirt voor me klaar gelegd dat ik in de ochtend kon ophalen als ik naar Chitwan vertrok.

Mijn laatste stop in Nepal; Chitwan!

          CHITWAN

Chitwan is een van de nationale parken van Nepal en is een niet afgesloten jungle waarin olifanten, pauwen, tijgers, luipaarden en veel apen wonen. In de hoop op het zien van een tijger vertrok ik met de bus vanuit Phokara naar Chitwan. Ik zat ongeveer 7 uur in de bus en bedacht me tijdens deze rit dat mijn hotel en de wandel-kano- en jeeptour weliswaar geregeld waren, maar ik géén idee had wélk hotel, noch contactpersoon voor de tour! Wat doe je dan? Meeliften op iemand anders’ internet zodat ik een half uur voor aankomst duidelijk kreeg dat mijn laatste dagen in Nepal een prinsessenverblijf zouden zijn! Ik werd opgehaald op het busstation van Chitwan door Raj, een vriendelijke en vakkundige gids, die me mijn hele programma vertelde. Ik voelde me net een prinses! Ik werd naar het hotel gebracht, kreeg een mangowelkomstdrankje en kreeg een huge kamer toegewezen met twee balkons en een grote badkamer. Na de lunch vertrokken Raj en Clarence, een medereiziger uit India, voor een voetsafari naar de jungle. Verhalen over bloedzuigers en slangen maakten dat ik bang was dat ik die hele tijger over het hoofd zou zien. Na afloop dronken we een biertje aan de rand van de jungle en sloot Cristiano nog aan. We bleken een fantastisch gemêleerd gezelschap waarbij verschillende culturen bij elkaar kwamen. Om de beleving van Chitwan compleet te maken gingen we in de avond naar een Tharu voorstelling. De Tharu zijn de oorspronkelijke bevolking van Chitwan en vertelden in een dansvoorstelling hun rituelen en gebruiken waarbij er afgesloten werd met een gezamenlijke dans waarbij deze blanke houten tak natuurlijk niet kon ontbreken! Af en toe uit de maat maar met volle overtuiging nam ik deel, tot het genoegen van mijn reisgezelschap!

De jungle buiten de deur was één, maar ik had niet verwacht een mini jungle binnen te hebben waarvan enkele een korte periode in een glazen koepel (lees; glas) vertoefd hebben. Zo was er een gecko die een staringcontest deed op de drempel naar de badkamer, een rood beest wat ik niet ken maar dat verrekte snel was en een spin die zo groot als een halve handpalm (mijne dan) was die zich presenteerde toen ik het bed opensloeg en ook even tikkertje wilde spelen. Uiteindelijk is de gecko de enige geweest die mocht blijven, omdat hij mijn vriendje was in de strijd tegen de muggen..

Op dag 2 verkenden we de jungle na het ontbijt per kano en te voet waarbij de verhalen over bloedzuigers me niet onopgemerkt waren gebleven en ik als een profi zorgden dat die glibberige zwarte onvrijwillige bloeddonoren niet mijn huid zouden raken. Dat ik daarvoor mijn wandelsokken tot onder mijn knieën over mijn legging moest dragen kon me niets verrekken!

We zagen vliegende pauwen, speciale blauwe vogels, apen, olifanten en verschillende soorten krokodillen, maar vooral de rust in die kano was overweldigend!

In de middag stond de jeepsafari op het programma waarbij het dragen van de kleuren wit, geel en voornamelijk rood afgeraden werden, en de kleuren groen en zwart aangeraden werden om te dragen. Niet alleen tijdens de jeepsafari overigens, maar tijdens alle safari’s. Laat ik nou net de mazzel hebben dat er op het laatste moment drie personen bij ons in de jeep kwamen. Ja, je raadt het al. Niet alleen beiden een rood shirt, nee de grote meneer had ook nog een brandweerrode pet op en de vrouw was aan het werk denk ik want die hing de meeste tijd aan de telefoon als er werd aangeraden om stil te zijn. Ik denk dat ze bang waren dat hij een tijger zou tegenkomen. Sorry Stijn, de Nepalese tijger heb ik dus helaas niet gezien..!

BYE BYE NEPAL.. OF TOCH NIET?

Op de terugweg bedacht ik me dat ik een PCR test moest doen voor vertrek. Ik kwam bij het hotel aan en liet iemand naar het hotel komen die binnen één uur een PCR test afnam. Jawel, met foto en al! Binnen 24 uur zou ik een uitslag op papier krijgen. De ochtend erop – een aantal uur voor vertrek- kreeg ik inderdaad de uitslag op papier, ware het niet dat er een man op mijn document stond en ik ineens 10 jaar jonger was! Een nieuwe aanvraag uitgezet en door met de rest.

Ik kreeg de uitslag digitaal en vertrok naar het vliegveld. Daar aangekomen moest ik naar Gate B – die gesloten was-. Ga maar naar de Healthdesk, allright, ik naar de healthdesk waar ze de, let op, uitslag op papier wilden zien – die ik niet had. Of ik even naar ‘the red building’ kon gaan en hij wees naar rechts. Joh, zeker. Ik ga naar de red building om mijn uitslag te printen. Met uitgeprinte uitslag ging ik vol goede moed door de security en liep in naar de check in van AirIndia. Air India had me de dag ervoor om 1615 uur een mail gestuurd dat ik een visum nodig had voor India. Visa India en Google vonden echter van niet maar het woord ‘Air Bubble’ beviel me niet. Ik besloot toch voor de luttele 130€ een visum aan te vragen voor India, just to be sure. Laat dat binnen 4 dagen nou niet mogelijk zijn.

Dus nee meneer, ik heb geen PNR nummer en geen visum voor mijn 3 uur durend verblijf op de luchthaven van Dehli. Of ik even naar het kantoortje wilde gaan. In het kantoortje werd me verteld dat ze me zonder visum niet aan boord namen. Of ik even buiten wilde gaan zitten. Einde casus.

Goh verdorie. Dit was de tweede keer dat ik een nieuw ticket nodig had! Ik met mijn backpack weer – de verkeerde weg door de security- terug naar buiten om met een taxi terug naar het hotel te gaan… I’m back!

In die avond boekte ik een nieuw ticket – rechtstreeks- naar Sri Lanka om de dag erna dan echt te vertrekken!

Wist je dat;

·       … ze in Nepal geen muntgeld hebben?

·       … dit de perfecte reisperiode was voor mijn reis door Nepal? Sneeuw in de bergen en zon in de rest van het land!

·       … Anoukha in het Hindi ‘unique’ betekent?

·       … ze hier menselijke piepers hebben op de bus en er hard op het blik van de bus geslagen wordt als er een auto aankomt bij het achteruitrijden?

·       … ze in de bus ook gewoon levende kippen in een zak meenemen. De kip zit vast in de zak en alleen zijn hoofd steekt door een gat eruit?

·       … Reizen werkelijk een uniek gevoel van intens geluk teweeg kan brengen?