3- Theeplantages - een blauw oog - schildpadden - duiken & home sweet home!

Mijn laatste blog na 3 precies maanden.. wat was het een bizar avontuur!!

-Sorry voor de late reacties en posts, de afleiding om me heen was vaak te groot…-

Na mijn vrijwilligerswerk in Anuradhapura vertrok ik naar Kandy…

Kandy                                                                                                                                         dag 17-18-19

Vanuit Anuradhapura wilde ik naar Kandy, iets zuidelijker, in het midden van het land. Ik besloot met de bus te gaan. Ik werd door Assanka en Janny weggebracht en sprong in de bus naar Kandy. Een prima ritje met prachtige theeplantages die voorbijtrokken. Zo groen en zo mooi gestructureerd, werkelijk een lust voor het oog om te zien! In Kandy aangekomen had ik een hotel in het centrum geboekt zodat ik lekker centraal zat en mijn tijd optimaal kon benutten. Dat ik mijn tijd allesbehalve optimaal zou benutten hing samen met een man. Een man die, zoals zovele, naast me kwam lopen om een babbeltje te maken. “Waar kom je vandaan?”, “Hoe oud ben je?”, “Hoe heet je?” en daarna houdt het meestal op omdat het Engels niet toereikend is voor een verdere conversatie. Deze man sprak echter goed Engels en wees me de weg naar de Kandydancers, waar ik heen wilde. Hij was een Kandydrummer en samen kochten we mijn entreekaartje voor de show die éénur later zou starten. Ik ging terug naar mijn hotel om een sjaal te halen die mijn schouders zou bedenken voor de tempel die ik ná de Kandydancers wilde bezoeken toen de man met mijn entreekaartje bij het Kandy Lake op me stond te wachten. Alles liep zoals gepland en ik bezocht de show en de tempel. Keer op keer herhalende dat ik geen gids wilde en dat als hij geld wilde, hij aan het verkeerde adres was. Uiteindelijk dronken we een biertje in een plaatselijke bar in het centrum waarna hij en zijn – later uitgenodigde- gast vertelden de rekening niet te kunnen betalen. Even voor de beeldvorming; ik wilde het biertje van hem en mij betalen maar zij bestelden het ene glas Arrack na het andere. We gingen met enige onenigheid uit elkaar waarbij ik de volledige rekening betaald had. Na een volgtocht besloot hij weer naast me te gaan zitten waarbij ik hem meerdere keren vriendelijk, doch stellig vroeg te vertrekken. Van het een op het andere moment werd hij agressief en zag ik – te laat- een vuist op een halve meter richting mijn linkeroog gaan. Pats en direct dik.

Achteraf bleek dat ik hem goed van repliek gediend heb en hielpen twee mannen me richting het politiebureau waar ik de rest van de avond en de dag erna verbracht. Lof voor de politie, want ik weet niet hoe, maar om 1600 uur kreeg ik de vraag of ik de man tegen wie ik aangifte gedaan had, kon identificeren zodat hij de cel in kon. En ja hoor, daar stond hij! De rotte appel tussen deze lieve bevolking! Hij betuigde zijn spijt waarbij er bij de omstanders signalen gegeven werden om hem nog eens goed te raken. Bij gebrek aan kennis van het wetssysteem heb ik die kans maar aan me voorbij laten gaan.

Uiteindelijk kreeg ik via allerlei officieren bij het leger en de politie bericht dat hij 6 maanden cel heeft gekregen. Incidenten met toeristen worden hoog opgepakt aangezien toeristen een belangrijke bron van inkomsten zijn binnen het land, en echt als gast worden gezien. – Overigens was dit geen regelmatig terugkerend probleem en heb ik me ervoor- en erna, geen moment onveilig gevoeld!

Goed, met een blauw oog en een dikke blauwe lip toch maar even het beste maken van mijn laatste dag in Kandy en met de TukTuk naar een kleine teafactory waar het theeproces duidelijk maar kort en bondig uitgelegd werd en ik aan mijn eerste theeproeverij ooit mocht beginnen!

Met wat goldentips (hoge kwaliteit theepuntjes) in the pocket ging ik met mijn tuktuk naar het edelsteen museum waar ik mijn ogen even de kost gaf. Na een lange maar succesvolle dag ging ik terug naar mijn hotel waar de eigenaar al geïnformeerd was door de getuige en met een zalf op me stond te wachten..

Na de goede zorgen van het personeel kon ik met een goed gevoel maar een blauw oog mijn reis vervolgen. De treinreis Kandy – Ella stond hoog op mijn verlanglijstje…

·       …Wist je dat 3% van de theeproductie in Sri Lanka blijft en de rest geëxporteerd wordt?

Ella                                                                                                                                 dag 19-20-21-22

De treinreis van Kandy naar Ella wilde ik ontzettend graag zien als ‘een van de mooiste treinreizen ter wereld’. Laat ik nou aan het begin van mijn reis in Sri Lanka van mijn vriendinnetje gehoord te hebben dat die trein eruit ligt. In Sri Lanka ging de meest verschillende verhalen rond; vanwege de hevige regenval, Covid-19 of omdat de trein kapot zou zijn. Een maand zou hij eruit liggen en dus paste ik mijn tetrisvaardigheden toe op mijn planning zodat ik in de laatste week van mijn reis met de trein zou kunnen. In Anurdhapura ging ik naar het treinstation waar bleek dat de trein twee dagen later weer zou gaan vertrekken. 29 November 2021 om precies te zijn. Ik ging van Anuradhapura naar Kandy om vanuit daar op 3 december 2021 de trein te nemen; and so I did!

De spanning lieten ze nog wat oplopen door de trein 2,5 uur later te laten vertrekken maar tjonge jonge wat had ik een mazzel met het weer! De zon scheen en af en toe een wolkje bij 25 graden Celsius. Ik had 2e klasse geboekt – een absolute aanrader voor iedereen die hier met de trein wilt! Je kunt namelijk lekker met je bakkes uit het raam hangen, hebt wel een eigen stoel -met stoelnummer- en de deuren naast de coupés kunnen open in tegenstelling tot de AC coupé van de 1e klasse of de houten banken die in de 3e klasse staan waarbij vol nooit vol genoeg is, hoeveel mensen er ook buiten hangen.

Wat een fenomenaal uitzicht als je met gematigde snelheid door de theeplantages rijdt die op glooiende heuvels liggen en de meeste felle kleur groen zijn die zo prachtig afsteken tegen de blauwe lucht. En dat met de zon op je gezicht.. De rit duurde 6 uur (met de vertraging erbij geteld ietsje langer) en ik had oorspronkelijk een plek aan het gangpad aan de linkerzijde (achteruitrijdend). Niet heel ideaal.. maargoed ik ben niet voor een gat te vangen en zag mogelijkheden in wat uiteindelijk een 6hoeksruil werd, maar ey, ik zat aan de rechterkant (weliswaar achterstevoren op mijn stoel maar á la) aan het raam zodat ik het meest fantastische uitzicht had!

Om 1630 uur kwam ik aan in Ella; een uiterst gemoedelijk dorpje van niet veel meer dan één hoofdstraat dat Europees aan doet met haar hoeveelheid restaurantjes en barretjes. Ik liep naar mijn hotel waarvoor ik met mijn -inmiddels 30kg aan bagage en voornamelijk boeken- een steile heuvel op liep maar geen hotel vond. Het bleek in wederopbouw te zijn – wat interessant is aangezien alles twee jaar stilgelegen heeft, en ze nú beginnen met bouwen, nu het toerisme weer op gang komt-. Ik mocht deelnemen aan een speurtocht door een heel gangenstelsel en kreeg uiteindelijk een grote driepersoonskamer met balkon met zicht op de bergen en in de volle zon! Heerlijk!!

Na de toerist uitgehangen te hebben in de hoofdstraat en me tegoed gedaan te hebben aan alle verschillende soorten thee belandde ik in een bar met een biertje en een gemengd gezelschap van Argentijnen en Duitsers.

Ella staat naast de treinreis bekend om (Little) Adam’s Peak (die ik per ongeluk Adam’s Little Peak noemde maar aangezien hier vrij slecht Engels gesproken wordt, was ik de enige die erom moest lachen), de Ravana watervallen, de 9 Arches bridge en haar theeplantages.

Even een sidestep naar alle geweldige mensen die ik leerde kennen, van mijn medereizigers in Nepal met wie ik de meest hilarische momenten tijdens de jungletour ervaarde, mijn hostelvrienden in Sri Lanka met wie ik een scooter huurde en we van het ene in het andere (politie) avontuur vielen tot mijn ‘helpers’ in het midden van Sri Lanka die ontzettend goed voor me zorgden toen het even nodig was, maar ook een arts uit Kazachstan die oh zo interessant was. Had ik al gezegd dat reizen zo verrijkend is..?!

Ella was de geschikte plek om nog  even thee bunkeren voor thuis en vooral te genieten van de stralende zon, het overheerlijke eten en de prachtige omgeving waarbij ik net vergeten ben te vermelden dat Ella een soort mystiek dorpje is in de ochtend en de avond. Er trekt dan een mist dor het hele dorp waarbij theeplantages in het wit gehuld worden en er na zonsondergang een bijzonder sfeertje trekt in het dorp.

Ik ben erachter gekomen dat eten een soort van rode draad is tijdens deze reis..  het schijnt dat ze mensen bij wie dit toe treft een foodie noemen;

“Sommigen zien foodies als mensen die voeding als kunst beschouwen. Anderen zien hen als mensen die genieten van koken en eten, en die graag lezen en praten over voeding. Maar de meesten van ons zijn het erover eens dat hedendaagse foodies, hobbyisten zijn met een specifieke interesse in de inkoop, preparatie, presentatie en consumptie van voeding, en de discussie erover. De beweging bestaat voornamelijk uit millennials, die meer opgeleid, gezondheidsbewust, bereisd en technologisch onderlegd zijn dan voorgaande generaties.”  

Goh, het blijkt dus dat ik er nóg een hobby bij heb!

Goed; Little Adams Peak, 9 Arches Bridge, de trein, de Ravana waterfalls en de lokale cultuur mocht ik ervaren in Ella met in de avond een flinke stortbui, maar in de ochtend de mystieke mist die over de theevelden en bergen trok en aan het einde van de ochtend een stralende zon bracht (fijn bijkomstigheidje van de zon is dat ze alle muggen verdrijft!).

Mirissa                                                                                                                                       dag 22-23-24

Met de expressbus vertrok ik vanuit Ella naar Mirissa waarbij de bus waarschijnlijk expressbus heette omdat hij in elke bocht rechtdoor leek te rijden. Met enige onzekerheid of dit zonder brokken goed zou komen was ik tegelijkertijd blij met de duur van de rit naar Mirissa waar ik in de middag aan hoopte te komen. Ik had best een strakke planning gehad en keek uit naar zon en strand met een cocktail in mijn hand haha. Ik kwam aan in mijn verrassingshotel en genoot van de luxe van het hotel en de geweldige locatie aan het strand, naast de strandtentjes maar niet te toeristisch. Perfect! De zon scheen en het geluid van de golven was zo rustgevend dat ik besloot weinig te gaan doen. Niets doen lukt me niet dus weinig was het streven. Ik liep richting coconut tree hill. Een heuvel met daarop een heel aantal palmbomen met uitzicht op de oceaan. Ik had echter de weg bovenover niet gezien. Ik klom en klauterde de survivaltocht langs en over de rotsen langs de oceaan waarbij de mensen op Coconut Tree Hill me op de voet volgden.. Het voordeel hiervan was wel dat ik ontzettend veel krabben heb gezien en een prachtig stuk – helaas dood aangespoeld- koraal vond, dat dan weer wel.

Zoals een goed studente van Astrid betaamt maakte ik enkele prachtige kiekjes en besloot via de gebaande weg terug te keren naar het strand toen ik langs een meneer kwam die beweerde dat je op die plek met schildpadden kon zwemmen. Daar geloofde ik in eerste aanleg geen bal van, totdat hij me ze aanwees en een snorkel aanreikte. Vanuit de kant kreeg ik aanwijzingen, totdat ik uiteindelijk boven ze zwom!! Je gelooft het nooit, maar die dieren zijn verrassend snel en enorm elegant in hun beweging..

Uiteindelijk vond ik een plekje en de rust om – nadat ik wat op de golven gesurft had- te gaan liggen.

30 Graden, volle zon en een cocktailbar op een paar meter afstand…

In de middag leerde ik een local kennen die samen wilde gaan surfen. Ja joh, de laatste keer was  11 jaar geleden maar proberen kon altijd toch?! We spraken de dag erna om 0600 uur af en reden naar Weligama, naast Mirissa, waar in de ochtend de betere golven zijn.

We trokken een surfschooleigenaar uit zijn bed en huurden een longboard. (6’18) We stonden op het punt het water in te lopen toen we diezelfde man een sprintje zagen trekken richting ons. Of we die Seacrocodile gezien hadden?! Zeekrokodil, wtf? En ja hoor, daar lag hij op enkele meters afstand een beetje te dobberen als een boomstam.. Na de tsunami is hij verdwaald en elke dag gaat hij even naar de oceaan om weer te keren naar de rivier. Toen hij terug naar huis was konden we beginnen..

Het is jammer dat we geen – waterproof- camera hadden want dan had ik beeldend kunnen maken hoe soepel ik de golven beheerste met mijn surfboard.. haha grapje, de eerste keren heb ik voornamelijk onder water gezwommen en mijn surfboard terug gehaald nadat we onderuit gemaaid waren door de golven! Ik stond echter versteld toen ik eenmaal weer één keer gestaan had hoe spiergeheugen dan werkt en mijn lijf blijkbaar herinnerde hoe ik 11 jaar geleden gesurft had. Potverdikke moet ik misschien toch aan het strand gaan wonen want dit smaakt naar meer..

Na ons surfavontuur reden we naar de haven van Mirissa. Zo’n haven heb ik nog nooit gezien! Ten eerste om haar kleurrijke boten en de manier waarop dat ze in de haven gelegd waren. Alsof ze van boven in een tetris vorm waren laten vallen zo dicht en soms onlogisch lagen ze gepositioneerd. Ten tweede had de vismarkt bizar grote vissen die ter plaatse klein gehakt werden en vervolgens gewogen. Alles op de grond… Zo ontzettend indrukwekkend!

Goh, ik was flabbergasted van mijn surfkunsten en de haven en het was pas 0830 uur! Tijd voor een decadent ontbijtje en vooral heel veel niks op het strand met een king coconut in mijn hand!

Mirissa kenmerkte zich door het prachtige weer en temperatuur, de fantastisch witte stranden met lichtblauwe oceaan en de verse tonijn – die ik zonder gêne 2x op een dag bestelde!-

 

Hikkaduwa                                                                                                     dag 24-25-26-27-28-29

Vanuit Mirissa pakte ik na een late check out de bus naar Hikkaduwa -waar ze je nog steeds af proberen te zetten door je te vertellen dat de bus heel gevaarlijk is vanwege Corona en je dus beter voor de 20- of 30voudige prijs een tuk tuk kunt nemen. De bus is echter een leuke ervaring en dus pakte ik voor 40 cent de bus naar Hikkaduwa via Galle. De rit duurde langer dan verwacht en een uur of 5 later kwam ik aan in Hikkaduwa waar ik de eerste nacht een hotel geboekt had, omdat het hostel dat ik geboekt had voor de rest van de dagen de eerste nacht geen bed vrij had.

Ik kwam terecht in een familie guesthouse waar huisgemaakte citroenlimonade geserveerd werd en bij de prijs een snorkeltrip zat – met verrassing-. Als duiker snorkel ik niet veel, maar wat een onderwaterwereld zeg! Alsof ik aan het duiken was, maar dan met een snorkel. Zoveel verschillende soorten vissen aan het wateroppervlak die ‘bij elkaar gehouden worden’ door een rif. Na de snorkeltrip kreeg ik een handvol zeewier in mijn gedrukt. Uhm, ja oké... lekker ook….!

We liepen een stukje verder waar ik warempel een aantal grote schildpadden zag aan de rand van het strand. Ik hield het zeewier in het water en de schildpadden waren binnen een mum van tijd bij me! Wist je dat schildpadden enorm goede reukzin hebben? Nou, ik dus ook niet!

Fantastisch om de schildpadden te voeren en te voelen hoe zacht hun vinnen wel niet zijn en hoe ze bewegen in de golven. Werkelijk heel bijzondere dieren!

Wederom een enerverende ochtend waarbij ik mijn ogen voor 1000 uur al uitgekeken had! Na het ontbijt ging ik op zoek naar een duikschool. Ik wilde twee duiken maken en de duikschool die twee bepaalde duiken (een diep- en een wrakduik) konden aanbieden op één dag, was de duikschool waar ik zou gaan duiken. In de avond kreeg ik een belletje. Een diepduik op 37 meter (Kirala Gala) en een wrakduik door de cabin van een schip op 22 meter diepte (The Conch).

- voor de duikers:

Here's the story behind the Conch.

In 1892 the historic English shipping company Stockton built the 3555 ton Conch for Shell. On the fateful day of 3rd June 1903, she was on en-route to Madras from Novorossisk when she struck the Akarta rock (also known as the Parsi rock and Akurala Reef) off the coast of Hikkaduwa. Spilling oil profusely, she swiftly sank to the bottom and rested against the rock which was to become her final resting place...

Apart from the interesting remnants of the wreck such as oil barrels, transmission parts, the relatively intact parts of the great hull, the Conch is full of fish life such as Snappers, Angelfish, Porcupinefish, Pufferfish, large Titan Triggerfish and Giant Moray's.

A justified visit to the edge of the recreational diving limit... a beautiful rock complex raining with fish! 

Depth: 40 Meters. Only for divers, with Advanced Open Water training or Deep Diver Specially training.

A spectacular descend to the deep. Feel the mounting sense of trepidation as you dive beyond 30 Meters and approach the very edge of the recreational dive limits. This deep dive is totally justified. Though you can't remain at 40 M for more than 5 Minutes to 8 Minutes; there is a lot see. Kiralagla seem to be a formation of several rock pillars. Some clustered together and some far apart; just like skyscrapers in a small city. But this is a busy city. As you sink slowly and silently down alongside a precipitous rock wall, you will see it covered with beautiful coral; both of the soft and hard kind. Domino Damsels and Basslets flutter away amidst Angelfish and Butterflyfish. It's hard to tear your eyes away from this colorful treat and peer into the deep ocean. But you must, for otherwise you will miss the schools of Trevally, Fusiliers, Red Tooth Triggers raining upon this rock formation. That's it! Kiralagala is just raining fish! -

Ik verbleef mijn laatste 4 dagen (die voelden als twee weken) in een hostel in Hikkaduwa met een eigen kamer en gedeelde badkamer – wat ik af en toe nog wel eens vergat-. Bizar als je je beseft dat je verblijft voor nog geen 8€ inclusief ontbijt – en wát een ontbijt! Elke ochtend een potje koffie met vers brood, een ei naar keuze, marmelade en een extraatje zoals stringhoppers, curry oid-.

Ik heb nog een dagtrip naar Galle gemaakt wat mooi is om eens gezien te hebben gezien de Nederlandse invloeden. Een dagtrip volstond echter. Daarentegen heeft het Tsunami museum me echt gegrepen.

Op 26 december 2004 trof een tsunami een groot gedeelte van de kust van Sri Lanka, waarbij voornamelijk het gedeelte bij Hikkaduwa het zwaar te verduren kreeg. 35.322 Sri Lankanen overleefden het niet, 14.000 zijn er nog altijd vermist. In totaal heeft de zeebeving die tot de Tsunami leidde het leven gekost van ongeveer 230.000 mensen.

Het Tsunami museum is een fotomuseum dat beeldend de verschillende fasen van de tragedie weergeeft. Kippenvel als je bedenkt dat de mensen die je ziet rennen op bepaalde foto’s de ramp niet overleefd hebben. Het fotomuseum is zo indrukwekkend dat er één muur is met een gordijn ervoor. De keuze is aan de bezoeker zelf om het gordijn wel of niet opzij te schuiven. Achter het gordijn zijn de meest gruwelijke foto’s opgehangen waarbij de wanhoop en het snakken naar zuurstof op de gezichten van de overledenen te lezen is.

Ik was al stil blijven staan bij een monument van de Tsunami maar wist toen nog niet dat de plek van het monument het massagraf kenmerkt van ongeveer 2000 mensen die door de verkleuring en andere gevolgen van het water niet te identificeren waren. Op de terugweg markeerde ook dit punt een kippenvel moment.

Al met al is het onvoorstelbaar wat de inwoners van dit land al te verduren hebben gehad..

  

Negombo                                                                                                                                   dag 29-30-31

Na mijn laatste, maar meest indrukwekkende dag in Hikkaduwa was het tijd voor mijn terugreis naar Negombo waar mijn trekkingspullen nog in een hostel lagen. Zonde van de dag aangezien ik een dag eerder naar Negombo moest in verband met de verplichte PCR test die je af moet leggen om vervolgens 24 uur later het resultaat – op papier- op te gaan halen. Ach, nou dat gaf me wel de gelegenheid om mijn tas te herordenen en klaar te maken voor de terugreis.

Ik stapte in jurk en zware backpack en rugzak op de bus (busje) naar Negombo. Een rit die toch nog wel een uur of 6 zou duren. Tijdens mijn reis door Sri Lanka heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk gebruik te maken van het openbaar vervoer omdat het echt een beleving is! Dit keer was het een klein busje maar met A/C! Ik zat links achterin en had een prachtig zicht op de oceaan omdat we langs de kust omhoog reden. Af en toe reden we door een stad en laat nou net een bestuurder van links komen (en wij dus van rechts) die het hele busje over het hoofd zet en recht onder mijn raam zijn auto in ons busje parkeert!!

Goed, waarom ook niet, een klein A/C busje was eigenlijk ook te weinig adrenaline voor de laatste dag Sri Lanka!

De auto had ineens geen voorkant meer en het busje had extra ruimte onder mijn raam. Een ding was zeker, de komende uren ging dit busje niet meer rijden (aangezien de bestuurder van de auto in zijn auto bleef zitten en deed alsof er niets gebeurd was en hij de mensen buiten zijn auto niet hoorde noch zag!). Samen met een andere man besloten we niet meer te wachten maar betaalden de excessieve kosten van 40 cent extra en hopten op een passerende bus… op naar Negombo 2.0!

Mijn reisgenoot hield ook wel van eten en regelde ons heerlijke snacks en drinken voor de laatste uren in de bus!

Na mijn PCR terug naar het eerste hostel in Sri Lanka. Het voelde bijna als thuiskomen om de hosteleigenaar na een maand weer te zien en bij te kletsen over alles wat ik meegemaakt had!

 - Want wat heb ik bizar veel meegemaakt in de afgelopen maanden en wat prijs ik mezelf gelukkig om elke ervaring die ik heb mogen maken, wat ben ik dankbaar voor elk mooi mens dat ik heb leren kennen en ben ik op zoveel vlakken verrijkt door alles wat ik heb mogen zien en beleven!-

 

Epiloog

Na een oh zo enerverende reis had ik een ontspannende terugreis in een Boeing 787-800 (een grote kist met heel veel stoelen en rijen) met maar 48 andere passagiers -Heerlijk joh niemand om je heen in de omliggende 5 rijen- met heerlijk eten, een Disneyfilm en Friends- probeerde ik de slaap te rekken om een jetlag te voorkomen (wat me lukte tot het laatste uurtje waarvan ik 50 minuten mis)..

… kwam ik op Schiphol aan waar ik verrast werd door pap, mam en mijn zusje! #Op naar huis!

-Jordanië, Nepal en Sri Lanka!-